08/04/2021

Σε όσους το Δάφνο αγωνίζονται ζωντανό να κρατήσουν

Καλά μου λεβεντόπαιδα, που αγωνίζεστε να κρατήσετε το χωριό ή έστω όσους ζούμε και πονάμε καθώς με τα δικά μας της ηλικίας μας τ’αποπλήματα βλέπουμε και του Δάφνου το ξέφτισμα.

Σας χρωστάμε πάρα πολλά και κάνετε τα μάτια μας να δακρύζουν! Δεν το κρύβω πως πονάω περισσότερο, όταν βλέπω και καταλαβαίνω, πως αρκετοί Δαφναίοι έχουν ξεγράψει ή ξεγράφουν από τη ζωή τους το χωριό μας κάτω και από την πίεση της ζωής και από των παιδιών τους τα νέα περιβάλλοντα.

Δεν έχω ούτε εγώ ούτε κανένας γέροντας θέλει να ζούνε τα παιδιά μας με τα δικά μας ανιστορήματα!…

Συχνά καταλάβαινα, πως πίκραινα πολλούς και τότε Δαφναίους που όλο ανιστορούσα τα παλιά με τη βοήθεια και του Δρόσου. Βλέπετε εγώ κόντεψα να γεράσω στα ξένα και γνώρισα το χωριό όταν έγινα δάσκαλος στο Διχώρι κι από κει είδα και γνώρισα καλύτερα τον Δάφνο και τα λιβάδια μας! Μέχρι τότε μόνο την Τρυπήλα και τα Θανομητραίικα με τις καρυδιές είχα ζήσει. Μαθητής στο Γυμνάσιο στο Κορωπί όπου μαζί με το Νίκο και λίγο το Ζήσιμο που πάντα πρωτεύαμε, εγώ ανέβαινα, τίναζα τις καρυδιές, μάζευα τις κοκόσιες και με κατάμαυρα τα χέρια ριχνόμουν στο σχολείο την πρωτιά να διατηρήσω και Σαββατοκύριακο όπου η οικογένεια έμενε πήγαινα με τα πόδια και το σακκούλι.

Ακολούθησε ο πόλεμος, η κατοχή, της Ακαδημίας το άριστα και ξαστέρωσε και το δασκαλίκι.

Παράπονο από την Κωστάριτσα δεν έχω! Όμως μ’ έκανε καταδικό του ο Δάφνος, που προσπαθούσα κι αγωνιζόμουνα να τον ζήσω, να τον χορτάσω, δικό μου να του κάνω ό,τι μου έλειψε.

Ιδιαίτερα τα Λιβάδια και τους τσοπάνηδες δεν μπορούσα να τα ζήσω όσο ήθελα. Στρατός, Διχόνοια και γάμος δεν μ’άφηναν να ζήσω όπως ποθούσα κοντά στους τσοπάνηδες, που κοντά σε άλλα τους αναγνώριζα σαν ιδρυτές του χωριού του δικού μας αλλά και όλων των ορεινών.

Και τότε, που χωριανοί βιομήχανοι κι επιχειρηματίες πρόσφεραν και χρήματα και με την παρουσία τους τον Δάφνο να καμαρώνουμε κι υστερότερα που η εφημεριδούλα μας είχε πέσει στους Προέδρους της Ένωσής μας στους οποίους όλοι οφείλουμε όσοι το χωριό μας αγαπάμε πολλούς κόπους, αγώνες και ξενύχτια την Ένωση ολοζώντανη να κρατήσουν! Τους αξίζει ο σεβασμός μας και η αγάπη μας!

Προσωπικά παραδέχομαι, πως το χωριό δεν με κρατούσε τόσο όσο στα Λιβάδια και τα κοπάδια με τα τσοπανόσκυλα δε χόρταινα να σεργιανίζω, να καμαρώνω λεβεντιές να μην κουράζομαι απάτητα μονοπάτια παραπονεμένα να μην αφήνω. Μπορώ να περηφανεύομαι πως ζούσα μια
νέα ζωή σαν έβρισκα ευκαιρία με τους τσοπάνηδες λίγη παρέα να κάνω, να τους βοηθάω να τα αρμέγουν, μια βραδιά μαζί τους να μείνω!

Φυσικά με τις τσαγιές ερωτευμένος μόνιμα ήμουνα και δεν μ’ εμπόδιζε τίποτε και κανένα όσο ψηλά ή κρυφά στις ρεματιές κρύβονταν. Ομολογώ πως τα 100 μου χρόνια τα βουνά μου τα χάρισαν, ακόμα κι ο Κόρακας που πολλοί τον δείλιαζαν. Τέτοια θέα ποτέ δεν θα ξεχάσω όπως και ποτέ στην τσοπανούρα -άντρες και γυναίκες- την χαρά που μου χάριζαν, την τριψάλα και τον κούτλα που με περίμεναν! Παράλειψή μου πως συντροφιά μου μόνιμα σε όλα το απογένι μου το Σωτήρη είχα αδείλιαστο κι ακούραστο κι αυτόν!

Τα χρόνια πέρασαν και τα ενενήντα ζητούσαν τα δικαιώματά τους.

Πάνε λοιπόν οι χαρές, οι θάλασσες και τα βουνά.

Δεν έχω δικαίωμα για παράπονα!

Ευτυχώς που πρόλαβα και το χρέος στο Δρόσο με τη ζωή του που γλίτωσα. Αν έμειναν κάτι περαδώθε χρωστημιά κι οι δυο τα σβήσαμε!

Και μείνατε σεις τα σημερινά λεβεντόπαιδα. Ξέρω καλά πόσα εμπόδια σα βουνά κάθε τόσο σας εμποδίζουν! Όμως ο ΔΑΦΝΟΣ καλά μου παιδιά αξίζει κάθε θυσία. Σε κάθε καινούργιο βουνό, στην ΠΑΝΑΓΙΑ το σταυρό σας κάνετε και οι ερημωμένες στρούγκες τη δική σας ζωντάνια αναζητούν μεταθανάτια ανάσα να πάρουν!…

Συγχωρήστε με που σας κούρασα – τα 100 χρόνια ίσως το αξίζαν!

Ιωάννης Κων. Θάνος